Samkvæmt bahá’í trúnni verður mannssálin til við getnað. Fóstur í móðurkviði þróar með sér ýmis líffæri og líkamlega eiginleika sem þurfa að styrkjast til þess að þeir komi að gagni utan móðurlífsins. Sál mannsins þróar með sér hæfni og eiginleika sem koma henni að gagni í þessu lífi og því næsta. Siðferðilegir, vitsmunalegir og andlegir eiginleikar sálarinnar verða að þróast frá barnæsku með hjálp uppalenda, einstaklinganna sjálfra og leiðsagnar opinberanda Guðs. Þessir eiginleikar koma að gagni í þessum heimi og ekki síst í þeirri veröld sem tekur við eftir líkamsdauðann. Í ljósi þessa er mannsaldur aðeins örstutt tímabil í lífi sem aldrei tekur enda.

Ó, SONUR ÞJÓNUSTUMEYJAR MINNAR!
Ef þú litir augum ódauðleg yfirráð, myndir þú þrá að skiljast frá þessari hverfulu veröld. En að dylja þér eitt og birta þér annað er leyndardómur, sem enginn fær skilið nema hinir hjartahreinu.   (Bahá’u’lláh, Hulin orð, nr. 41, úr persnesku)

Tengsl líkama og sálar eru afar sérstök en þau endast aðeins meðan við erum í  þessum heimi. Þegar jarðvistinni lýkur snýr hvort sum sig til uppruna síns. Líkaminn hverfur aftur til efnisheimsins en sálin til andlegra veralda þar sem hún þroskast að eilífu í skjóli miskunnar Guðs.

Bahá'u'lláh segir:
" Víkjum nú að spurningu þinni um sál mannsins og líf hennar eftir dauðann. Vita skalt þú í sannleika, að sálin heldur áfram að þróast eftir viðskilnaðinn við líkamanum uns hún kemst í návist Guðs í þesskonar ástandi og ásigkomulagi að hvorki framrás alda og árþúsunda né breytingar og umskipti þessa heims geta náð til hennar. Hún varir jafn lengi og ríki Guðs, yfirráð hans, vald og herradómur. " (Úrval úr ritum Bahá'u'lláh, LXXXI.)